Crashtest automotive. Eén ster?
“Die vergangene Mobilität hat zur Krankheit des Systems geführt” (*), las ik onlangs in het boek Crashtest Mobilität. Die Zukunft des Verkehrs (1999) van wijlen prof. Frederic Vester. De automobiel is volgens hem nog steeds een 1e generatie product (Auto 1.0), net als de plaats die de auto in onze maatschappij inneemt. De benodigde ontwikkeling van de mobiliteit naar Auto 2.0 houden we samen (autofabrikant, retail, consument) tegen. De wal zal het schip echter uiteindelijk onherroepelijk keren. Met grote gevolgen voor ook de automotive. Is een crash te voorkomen? Niet als oplossingen blijvend worden gezocht binnen het huidige (zieke) systeem.
Ziek?
De automotive maakt een turbulente tijd door. Zo lees je in allerlei publicaties over strengere milieunormen, nieuwe technologieën en schaalvergroting. Deze ontwikkelingen staan niet op zichzelf. Immers, de automotive is onderdeel van het totale mobiliteits-systeem dat in de ogen van Vester uit de subsystemen verkeer, voertuig en bedrijfsleven bestaat, die weer zijn ingebed in de overkoepelende systemen mens, natuur en maatschappij. Turbulenties moeten dan ook beschouwd worden vanuit dit totaalsysteem. Dat gebeurt onvoldoende.
Het samen zoeken naar toekomstmodellen en oplossingen voor actuele problemen rondom de thematiek fit for the future vindt door automotive stakeholders veelal plaats binnen het huidige systeem. Maar deze kunnen alleen gevonden worden door te zoeken binnen het overkoepelende – en volgens Vester ook nog eens zieke– mobiliteits-systeem.
Het systeem is ziek. Omdat het zich niet weet aan te passen aan de grote actuele vragen. Men vindt ogenschijnlijk antwoorden op de problemen en uitdagingen binnen het huidige mobiliteitssysteem door ‘dezelfde techniek, dezelfde organisatie, dezelfde criteria, kortom, gewoon alles een beetje beter en een beetje efficiënter te doen’ – aldus Vester. De problemen vragen echter om een ‘radikale Operation’. Hoe langer dit uitblijft, hoe langer de lijdensweg, aldus Vester.
Auto 1.0
Neem de automobiel. Het concept auto is sinds het begin – eind 19e eeuw – niet wezenlijk veranderd. Autofabrikanten hanteren nog steeds dezelfde traditionele criteria als het gaat om topsnelheid, acceleratie, actieradius, wegligging, aantal zitplaatsen, veiligheid en Cw-waarde.
De vraag is in welke mate de fantastische en waardevolle verbeteringen die zijn doorgevoerd inzake veiligheid, zuinigheid, comfort en vervuiling, écht bijdragen aan de problematiek binnen de overkoepelende systemen natuur en maatschappij. Nauwelijks. Tot niets.
Eindigheid van de voorraad van fossiele grondstoffen, milieuvervuiling, ruimte voor wegen en de roep om meer natuurgroen vragen om oplossingen die passen bij – wat ik noem – Auto 2.0.
Auto 2.0
Is die er niet al? En e-mobiliteit dan? Of de waterstofauto?
Het simpelweg vervangen van de krachtbron door een andere krachtbron is geen échte oplossing. Het is een kleine stap in de evolutie, materieel van aard. De meeste hybride en elektrische auto’s zijn ‘nieuwe wijn in oude zakken’, Auto 1.1. Fabrikant en consument kopen zo een stuk verantwoordelijkheid voor het totaalsysteem af, zonder écht te veranderen.
Auto 1.1 draagt best iets positiefs bij aan bewustwording over je ‘footprint’ en over hoe we met energie omgaan. Maar het is géén oplossing die het systeem als geheel verder brengt. Vester zegt daar het volgende over. (1) Alleen elektrificeren leidt nog steeds tot inefficiënte voertuigen, (2) de focus op individueel vervoer leidt niet tot revoluties om tot efficiënte, onderling verbonden systemen te komen en (3) de marginale evolutie in de energiebalans is onvoldoende en voltrekt zich onvoldoende snel (elektrische energie moet immers ook opgewekt worden; bouwen van opwekkingsbronnen kost geld en energie en er wordt nog steeds elektrische energie opgewekt door middel van milieubelastende methoden).
Neem Tesla. Grotendeels ontwikkeld op basis van de criteria van Auto 1.0. Als er een elektrische auto op de markt komt, beoordelen we met de typische bril van het huidige systeem de actieradius en topsnelheid. Andere voorbeelden zijn de “Tesla-killer Jaguar I-Pace – elektrisch, luxe, 400 paarden en 500 km actieradius”. Maar uiteindelijk worden we er niet beter van als Tesla verslagen wordt met hetzelfde wapen. Of neem de BMWi8…. (Wauw! Ja, mijn autohart slaat er best even van over).
Nee, de actuele problematiek vraagt volgens Vester om een individuele eco-auto. Bijvoorbeeld klein, stil, recyclebaar, hoog en kort, super licht, topsnelheid van 60 km/uur, die geschikt is om via een koppelsysteem te dienen als reiscapsule om op de plaats van bestemming weer als losgekoppeld voertuig verder te kunnen. Dit sluit aan bij het gemiddelde jaarkilometrage (12.000 km), auto’s die meestal stil staan, lege zitplekken in de file en de hoge productiekosten (materiaal, energie) van e-auto’s.
Saai. Vind ik. Maar wel de wal waar het automotive-schip tegen aan gaat varen. Of crashen.
Revolutie!
Naast Auto 2.0 zijn er al diverse vervoersvormen in ontwikkeling. Het recente filmpje van IDEO carsharing is een mooi voorbeeld. Maar daarmee zijn we er niet.
De échte verandering is niet materieel. De échte verandering vraagt een omwenteling in hoe gedacht wordt over mobiliteit en de rol van de auto:
- Wat als de autovrije stad Songdo (Korea) de norm wordt?
- Wat als nieuwe werkvormen, ondersteund door IT, autogebruik drastisch verlagen?
- Wat als onderhoud aan Auto 2.0 nog maar een fractie blijkt van dat wat Auto 1.0 nodig heeft?
- Wat als Auto 2.0 na gebruik gerecycled wordt in plaats van hergebruikt (als occasion)?
- Wat als het verschil tussen een EV van Peugeot en een EV Mercedes-Benz nihil wordt? En de passie vervlakt?
- Wat als we over 25 jaar mobiliteit zien als een middel, niet als emotie?
- Wat als de totale kosten per (individueel) vervoersmiddel anno 2040 als ‘not done’ wordt beschouwd?
Ach, het zal zo’n vaart niet lopen. Een mobiliteits-revolutie is een utopie! Alhoewel, lees even wat Gottlieb Daimler – één van de grondleggers van Auto 1.0 – anno 1900 zeker wist:
“Die weltweite Nachfrage an Kraftfahzeugen wird eine Million niet überschreiten – allein schon aus Mangel an verfügbaren Chaffeuren”
Stilstand in de vorm van Auto 1.0 is de échte utopie, aldus Vester. En dat leidt tot een crash.
Veranderopgave
Er ligt dus een enorme veranderopgave richting Auto 2.0 en dus ook Automotive 2.0.
Dat begint vandaag bij het formuleren van de veranderurgentie. Bij de erkenning dat “oplossingen niet gevonden worden binnen het systeem waarin ze ontstaan zijn” (aldus Einstein). Door ver vooruit te zien in plaats van op gisteren te reageren en op morgen te acteren.
Het vraagt een mind-reset van (o.a.) fabrikanten, opleidingsinstituten, distributeurs, overheid en consument en alle andere automotive stakeholders. Een paradigma-shift: vandaag beginnen met een total reset van ons denken over mobiliteit van de toekomst en de plek daarbinnen van de auto en dus de automotive.
Tijd voor verandering! What about change!
Bronnen en verwijzingen:
(*) De mobiliteit uit het verleden heeft geleid tot de ziekte van het systeem [eigen vertaling];
Vester, F. (1999). Crashtest Mobilität: die Zukunft des Verkehrs ; Fakten, Strategien, Lösungen. Dt. Taschenbuch-Verlag;
Inspiratie opgedaan door blog: http://econlittera.bankstil.de/crashtest-mobilitaet-die-zukunft-des-verkehrs-von-frederic-vester.
Veranderen zonder delen kan niet.
Vind je dit artikel interessant? Delen waardeer ik enorm!
Als je niets doet, gebeurt er niets.
Neem vandaag contact op en start jouw veranderingsavontuur!
